Τα έχω πάρει...

Την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου κατά τις 22.00, καθώς κατέβαινα στο σαλόνι να περάσω ένα βαρετό αλλά ήρεμο και συνηθισμένο βράδυ άκουσα γρατσουνίσματα στη μπαλκονόπορτα της τραπεζαρίας.Γυρίζω προς τα κει και βλέπω τη γάτα μου.(Polly στο όνομα, 2 ετών, τη μεγάλωσα από μωρό, και στις δύο γέννες της δε με άφηνε να απομακρυνθώ ούτε βήμα και γενικώς την έχω αγαπήσει όσο κι εκείνη και την αγαπώ ακόμη όσο τίποτε άλλο). Βλέπω λοιπόν την Polly να προσπαθεί υστερικά να μπεί στο σπίτι,γρατσουνώντας το τζάμι σαν ηλεκτρισμένη.Τη φωνάζω μα συνεχίζει να κοιτά το κενό με απλανές βλέμμα.Ξαφνικά κάνει δύο ανεπαίσθητους (αποδείχθηκαν στη συνέχεια) σπασμούς και χάνεται από τα μάτια μου πέφτοντας πίσω...Τα παίζω, βγαίνω στον κήπο και τη φωνάζω να δω γιατί έχει πανικοβληθεί.Καμία απάντηση.Κατευθύνομαι προς τη μπαλκονόπορτα που την είχα δει και βλέπω πως είναι ακόμη εκεί.Σα ξεκρέμαστη μαριονέττα, ξαπλωμένη στις κρύες πλάκες, παραλυμένη και να γέρνει προς τα δεξιά...Πανικό εγώ.Εν τω μεταξύ να έχει έρθει και η γιαγιά μου από μέσα να δει γιατί βγήκα έξω σαν την τρελή, εγώ να φοβάμαι τί θα δω αν πλησιάσω το γατί...Πλησιάζω...Ζωντανή, ουφ...Μάλλον το κρύο θα έφταιγε και είχε καταντήσει έτσι.Τη βάζω μες στο σπίτι, την τυλίγω με μια πετσέτα και την εξετάζω να δω τί μπορεί να φταίει.Όχι οτι ξέρω πολλά, αλλά από πάντοτε σχεδόν υπήρχαν γάτες στο σπίτι μας κι έχω δει αρκετά, έχω διαβάσει βιβλία.Την κοιτάζω λοιπόν...Στεγνό στόμα χωρίς αφρούς,αλλά διεσταλμένες κόρες των ματιών και μικροσπασμοί.Φόλα...Πώς την έλεγαν εκείνη την ουσία-αντίδοτο που διάβασα το καλοκαίρι;Τρέχω και βρίσκω με τα πολλά το τηλέφωνο ενός κτηνιάτρου, του λέω τα συμπτώματα, "μισή αμπούλα ατροπίνη να της χορηγήσεις με σύριγγα υποδορίως ".Το κλείνω, καλώ ταξί γιατι δίπλωμα δεν έχω ακόμη και ο πατέρας έλειπε, λέω πως έχω μαζί μου μια γάτα και κατεβαίνω στο δρόμο Νοέμβρη μήνα με ένα βαμβακερό πλεκτό και παντελόνι (ευτυχώς) και το γατί στην αγκαλιά μου μες στην πετσέτα να έχει πόνους και να σκαρφαλώνει πάνω μου μες στην απελπισία...Το φαρμακείο απέναντι από το Νοσοκομείο που λειτουργει σχεδον 24/7 δεν είχε ατροπίνη.Έλεος, δεν απευθυνεται μόνο σε ζώα για όσους δεν ξέρουν...Άντε να βρω διανυκτερεύον φαρμακείο με 20 ευρώ στην τσέπη για το πήγαινε έλα μεσα κι εξω απο την πολη ΚΑΙ το φάρμακο και τη σύριγγα.Τελικώς, να ναι καλά ο οδηγός,είχαν με το γιο του ατροπίνες,ως κυνηγοί, για τους σκύλους τους (ασχολίαστο το χόμπυ) και βρήκαμε κάπου το γιό του να μας δώσει την αμπούλα και τη σύριγγα...Γυρίζω σπίτι, τρέχω στο δωμάτιό μου, "οπλίζω" και, με τη συμπαράσταση του αδερφού μου του Ορέστη, της έδωσα το αντίδοτο...Περπάτησε λίγο τρεκλίζοντας μετά την ένεση, αλλά σύντομα "ξανακύλησε" και άρχισε να φαίνεται το "τρίτο βλέφαρό" της όλο και συχνότερα, να κάνει σπασμούς, να πονάει...Προσπάθησα να την ταϊσω χαμόμηλο μπας και αποβάλλει το δηλητήριο που είχε απορροφηθεί από τον οργανισμό της...Μετά από αυτό,κατά τις 2.30 αρχισαν οι σοβαροί σπασμοί, πότε πότε να ακούγεται το ζωντανό να σπαράζει από τον πόνο, να προσπαθεί να κουνηθεί αλλά να έχει παραλύσει ως τη μέση...Προσπάθησα να βρω κάτι να κάνω, αλλά ο κτηνίατρος θα με εβριζε αν τον ξαναενοχλούσα ξημερώματα...Ηδη είχαμε επικοινωνία όλο το βράδυ...Έτσι,αποφάσισα να την αφήσω να πεθάνει ήρεμα, χωρίς να έχει κι εμένα να σπαράζω από πάνω της...Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, έβαλα το καλάθι της από δίπλα και κοιμήθηκα, εξαντλημένη κι εγώ,σχεδόν με το ζόρι παρολαυτά,μιλώντας της και αγγίζοντάς την...Οι σπασμοί είχαν γίνει τρομερά δυνατοί και δεν άντεχα ΚΑΙ να τη δω να μου πεθαίνει...Kogi, αν το διαβάζεις, "and i would have stayed up with you all night, had i known how to save a life"...Αλλά δεν ήξερα...Ούτε χλωροφόρμιο είχα να την απαλλάξω από το μαρτύριο...Έκανα ο,τι μπορούσα, μα δεν κατάφερα τίποτα...Τελικά τα συμπτώματα αυτά τα προκαλεί η στρυχνίνη (δεν υπάρχει αντίδοτο)...Και ρωτώ...Τί σόι ντροπές του ανθρώπινου γένους, και του ζωικού βασιλείου γενικότερα, μπορούν και βάζουν φόλες;Τα ζώα δεν είναι ούτε διακοσμητικά, ούτε εργαλεία, ούτε αναλώσιμο είδος...Πώς το έχουν εμπνευστεί ,λοιπόν,έτσι κάτι τέτοια άτομα; Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω...Αν και έχω αρχίσει να πιστεύω πως πρόκειται για καποιο λαθος.Μάλλον μπερδεψαν τον 21ο αιώνα με τον 11ο.Σταματάω εδώ γιατί θα πιάσω κι άλλους στο στόμα μου...και κουράζομαι και μόνο στη σκέψη.Τί να πείτε κι εσείς που τόσην ώρα διαβάζετε το παραλήρημα της τρελής;...Ε,ωραία.Σε καποια πραγματα είμαι ευαίσθητη.So what?